Mastif hiszpański to żywa legenda hiszpańskiej wsi. Jego historia sięga średniowiecza, kiedy tysiące owiec wędrowało po Hiszpanii wraz ze swoimi pasterzami. Rasa powstała w odpowiedzi na potrzebę ochrony tych stad przed wilkami, niedźwiedziami, a nawet bandytami. Ogromny, potężny, o przerażającym wyglądzie i głośnym basowym szczekaniu, mastif był obrońcą, którego obawiały się wszystkie drapieżniki Pirenejów.
Jego przodkowie, tybetańskie i rzymskie molosy, były jeszcze bardziej wojownicze, ale to właśnie w Hiszpanii rasa ta zyskała swoją wyjątkową łagodną siłę. Były one wykorzystywane nie tylko do ochrony zwierząt, ale także do obrony klasztorów, posiadłości i fortec. W kulturze hiszpańskiej mastify były opiewane, podziwiane, a w niektórych regionach uważane nawet za świętych strażników losu.
Z czasem, wraz z rozwojem zmechanizowanej hodowli bydła, mastify straciły swoją pasterską rolę, ale zachowały swoje główne cechy – instynkt opiekuńczy, lojalność i imponującą równowagę. Dziś jest to rzadka, ale bardzo szanowana rasa, która podbija serca nie głośnością, ale spokojem, godnością i szlachetnością.
Wygląd i wymiary
Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy w przypadku tej rasy, są jej gigantyczne proporcje. Dorosły pies może ważyć od 80 do 120 kg, a czasem nawet więcej. Wysokość w kłębie u samców sięga 77-88 cm, u samic jest nieco mniejsza, ale nie mniej imponująca.
Jego ciało jest masywne, muskularne, ale bez nadmiernej szorstkości. Nie jest to niezdarny olbrzym, ale pełen gracji, silny i opanowany stróż. Szyja jest potężna, z zawieszeniem, które nadaje jej charakterystyczny wygląd „psa królewskiego”. Głowa jest duża, szeroka, z wyrazistymi policzkami i ciemnymi oczami, które emanują spokojem i zrozumieniem.
Sierść jest średniej długości, gęsta, podwójna. Najpopularniejsze rasy to mastify czerwone, żółte, płowe, tygrysie lub wilcze. Fałdy skóry na kufie i szyi nadają rasie szczególnej charyzmy – wydają się symbolizować doświadczenie i głębię.
Na szczególną uwagę zasługuje chód. Mastif hiszpański nie robi zamieszania. Porusza się spokojnie, niemal z szacunkiem. Ten pies zna swoją wartość i widać to na każdym kroku. Jego wygląd mówi sam za siebie: „Jestem opiekunem, jestem wsparciem, jestem skałą”.
Charakter i zachowanie
Pomimo swoich rozmiarów i lwiego wyglądu, mastif hiszpański to łagodna dusza w ciele tytana. Jego temperament jest zrównoważony. Nie rzuca się na nieznajomych, ani nie szczeka niepotrzebnie – analizuje. Ten pies zawsze obserwuje, studiuje i rozumie. A kiedy trzeba działać, działa bez wahania i niepotrzebnych ruchów.
Mastiff traktuje swoją rodzinę z czułością. Kocha dzieci, traktuje je ostrożnie, czasem nawet chroni je jak prawdziwa niania. Jest cierpliwy w stosunku do innych zwierząt, zwłaszcza jeśli dorastają razem. Jednak jego dominująca natura wymaga wyraźnych granic i stabilnego autorytetu właściciela.
Mastif hiszpański nie jest „wykonawcą poleceń” jak owczarek czy labrador. Jest raczej „rozmówcą”, który rozumie, ale wymaga szacunku. Trudno go zmusić, ale łatwo przekonać. Uwielbia ciszę, rutynę i stałość. Nie toleruje krzyków, agresji i pośpiechu. Jest stworzony do spokojnego, harmonijnego życia – na podwórku, z rodziną, w miejscu, w którym czuje się potrzebny.
Nie nadaje się dla energicznych ekstrawertyków, którzy marzą o psie komediancie. Jest za to idealny dla tych, którzy szukają prawdziwego przyjaciela – cichego, mądrego, niezawodnego.
